Oproep voor hartverscheurende verhalen!
Heb je, na een breuk in je relatie, liefdespijn?
Schrijf je verhaal op en e-mail het naar roelvduijn@planet.nl Wij plaatsen je verhaal, als je wilt onder pseudoniem, graag en gratis in deze site! Je weet, opschrijven is beter worden. Maak het voor jezelf zo lang en precies als de vloed van je tranen.
Elke ploert maakte een kans
van een vrouw die zich liet overrompelen zonder eisen te stellen
Ze zei, 'ga zitten, dit is nog niet alles'. En toen vertelde deze vriendin
van een vriendin dat zij wist dat mijn vriend een affaire met een andere
vrouw had gehad en dat deze vrouw vijf maanden geleden was bevallen van een
zoon. De zoon van mijn vriend.
EN IK WIST VAN NIKS.
Diegene die me dit vertelde, leefde intens mee met de – in de steek gelaten
– moeder en haar kind. Wat het allemaal nog erger maakte, maar ik zei:
'Bedankt, je hebt mijn leven gered.' Want dit verhaal, hoe gruwelijk ook,
was heimelijk waar ik op had gewacht. Waar ik om had gesmeekt: 'Lieve God,
als u bestaat, geef me een teken, zodat ik voor eens en altijd kan breken
met deze man.'
Het valt me zwaar om dit relaas te schrijven. Ik ben er al talloze malen aan
begonnen, maar kwam steeds niet verder dan bovengenoemde scène. Verder terug
in de tijd durfde ik niet te gaan. Zijn bedrog is niet te verteren, maar nog
veel meer moeite heb ik met mijn eigen rol. Ik heb hem namelijk alle ruimte
gegeven om mij te kwetsen.
Vanaf de eerste dag wilde ik mij over de onthechte man ontfermen. Dus toen
ik gedumpt werd door mijn ex was zijn bedje gespreid. De eerste keer dat ik
zijn adem voelde, viel ik zowat flauw. Deze mooie vreemde man zo dichtbij me
te hebben, was meer dan ik kon verdragen. Een week later werd er gezoend en
ging ik voor de bijl als nooit te voren. Huid en haar. Ik wilde elke
millimeter van hem bezitten. Opvreten. Verteren. Versmelten. Nooit eerder
had ik zo'n appetijt gevoeld.
Balletmeisje
Nu komt er een moeilijk stuk. Een sleutelscène, in meerdere betekenissen van
het woord. De man had namelijk een vriendin. Een lieve, mooie, bedeesde
vriendin. (Precies de donkerharige, frêle ballerina die ik van jongs af aan
heb willen zijn.) Het krankzinnige is dat ik hem nooit heb gevraagd of hij
bij haar weg zou gaan: ik ging er simpelweg vanuit. Wat ik voor hem voelde
was zo groot dat ik mij niet voor kon stellen dat we niet samen verder
zouden gaan. Zelf had ik ooit in een vergelijkbare overlap gezeten en
daardoor meende ik te weten wat hij doormaakte. Afscheid, nieuw begin:
pijnlijk en verwarrend. Als hij het er niet over wilde hebben, vertaalde ik
dat als: het zijn mijn zaken niet. En als hij me vroeg er met niemand over
te praten, gehoorzaamde ik hem om haar te beschermen.
En zo werd ik een geheim. Totdat het balletmeisje zijn huis kwam
binnenstappen. Met zijn sleutel. Uit was niet uit. Dat verklaarde ook haar
weggemoffelde pyjama. En het nog vochtige zand aan haar wandelschoenen die
bij zijn voordeur stonden.
Had ik haar toen aangekeken, mijn rug gerecht, paard gezadeld en fier mijn
eigen weg vervolgd, dan... Maar in plaats daarvan vluchtte ik laf en
paniekerig deze scène uit. Verdrietig, geschokt, maar nog lang niet wijzer.
Nee nog lang niet wijzer. Dus toen hij terugkeerde van een lange reis,
tijdens welke hij dingen op een rijtje had willen zetten, pakten we de draad
weer op. Opnieuw kwam zij erachter en vocht voor haar/mijn/onze man. Dapper
ontmoetten we elkaar in een café en legden onze agenda's naast elkaar. Hij
had ons allebei bedrogen. Wanneer hij zei bij zijn doodzieke vader te
logeren, lag hij in haar bed. En ja, zij was met hem op die lange verre reis
geweest. Wist ik dat niet? Dat had hij mij toch verteld?
De ontmoeting met de bedeesde vrouw – die ondanks alles bij hem bleef – was
voldoende om twee jaar clean te blijven. Toen ik hem kort na een
traumatische gebeurtenis weer tegen het verslavende lijf liep, was er
opnieuw geen houden aan. Een jaar later verliet hij het huis van de
ballerina met wie hij in de tussentijd was gaan samenwonen. Begrijpelijk
dus, dat zij wel de sleutel van zijn nieuwe onderkomen kreeg en ik niet.
Enfin, als kind droomde ik ervan politierechercheur te worden. De afgelopen
vier jaar – gedurende onze derde ronde – is die droom uitgekomen. Mijn meest
gestelde vragen: Waar ben je? Wat doe je? Wanneer zie ik je weer? Ik zocht
naar sporen en meende meer dan eens een andere vrouw te ruiken. Meende, want
hoe onwaarschijnlijk zijn antwoord ook, ik gaf hem altijd het voordeel van
de twijfel. Waarom? Omdat ik me schaamde voor mijn bezitterige houding en
alles verterende jaloezie. Omdat ik me extreem waardeloos voelde en dus niet
beter verdiende dan deze afwezige, leugenachtige en laffe man. Er waren
maanden dat we elkaar niet zagen. Talloze keren heb ik het uitgemaakt. Even
zovele keren ben ik met hangende pootjes, huilend, smekend terug naar hem
gekropen. En hij wilde me altijd terug. Omdat we bij elkaar hoorden, omdat
dit ons moeilijke maar onvermijdelijke lot was, althans dat dacht ik. Nu
denk ik: hij nam me terug, gewoon omdat hij dat kon. Omdat hij niet geplaagd
werd door wroeging of empathie. Gedurende zeven jaar stond mijn leven in
teken van hem. Terwijl ik voor hem en zijn omgeving niet eens bestond. Zijn
vrienden dachten dat hij single was. De moeder van zijn kind heeft mijn naam
nooit gehoord.
Drie dagen nadat de bom in mijn gezicht ontplofte, heb ik met hem
afgesproken. Als een kind zat hij te jammeren om zijn lot. Hij wil die baby
niet. Hij wil de moeder niet. Hij vindt zichzelf heel zielig. Hij vindt dat
hij erin is geluisd. En hij is ook heel boos op de vrouw die het mij heeft
verteld. Dat ik er zo moest achterkomen, dat vond hij echt niet kunnen …
Dit is zo'n zeven weken geleden. Sindsdien heeft hij geen enkel initiatief
getoond. Geen brief, e-mail, telefoontje, boete, biecht of wat dan ook. Zo
snel als hij in mijn leven kwam, zo snel is hij er weer uit verdwenen,
terwijl ik dacht dat ik voor eeuwig aan hem vast zou zitten.
Eerst had ik nog met hem te doen, met die arme ontheemde man die zo'n
puinhoop van zijn leven maakt. Maar die moederlijke gevoelens verdwenen toen
ik hem in het café hoorde jammeren. Wat ik wel voel is me niet helemaal
duidelijk. Woede? Pijn? Verdriet? Nee, toch vooral schaamte en schuld. De
tekenen waren vanaf de sleutelscène ongunstig. Hij bedroog zijn vriendin met
mij, logisch dus dat hij mij ook zou bedriegen. Ik (oliedom, naïef en
hoogmoedig) dacht dat ik daarvan gevrijwaard zou blijven. Omdat ik van hem
hield. Puur, onversneden, zoals ik nog nooit van iemand had gehouden.
Ergste
Het ergste? 1. De ontkenning: dat hij het belangrijkste in mijn leven was en
ik slechts een wip en een bord eten. En 2. Mijn diskwalificatie als vrouw:
ik dor, droog en bedrogen, terwijl een ander zijn kind de borst geeft. 3.
Dat iedereen me zeven jaar geleden al heeft gewaarschuwd en ik daardoor (4.)
op weinig compassie kan rekenen. 5. Ik in moet zien dat ik ongelooflijk
stom, blind en verslaafd ben geweest. 6. Niet meer in de liefde geloof. 7.
Geen idee heb hoe het verder moet.
Maar zo nihilistisch wil ik niet eindigen. Daarom wil ik wel toegeven dat ik
af en toe een scheut vrijheid voel. Ik hoef zijn gangen niet meer na te gaan
noch op hem te wachten. Verlangen naar hem was hunkeren naar een zwart gat.
Hij definieerde zich door wat hij niet deed, door er niet te zijn. Daardoor
liet hij mij alle ruimte om hem te boetseren naar mijn idealen. Als ik hem
tot God kon kneden, dan moet ik mezelf ook weer tot mens kunnen maken. Een
mens die fouten maakt en zichzelf hopelijk kan vergeven.
Kaars opbranden
Terwijl ik dit schrijf, staat voor mij een blauwe kaars te branden. Een
kaars die ik in zijn contouren heb gegutst. Hij lijkt op Groover uit
Sesamstraat. Het Koekjesmonster. Met een onweerstaanbaar uiterlijk en een
destructieve natuur. Hij heeft mijn keukenkastjes leeg gegraasd, mijn jaren
opgegeten, mijn hart vermorzeld. Met mijn permissie. Dat moet erbij, anders
heb ik niks geleerd. Het monster is nu nog een halve centimeter hoog. Ik
schat een uurtje, dan is ie in rook opgegaan.
Suzanna ’t Hart, Groningen
